Bij de diploma uitreiking in de Grote Kerk hield Friso Tangenberg, de jongste gediplomeerde, een ontroerende speech over onze school rond het thema Metamorfose. We plaatsen hem hier -met Friso’s toestemming uiteraard- om dit bijzondere moment met je te delen. Dankjewel Friso voor de valedictorian van 2019. We hopen jou en je jaargenoten van harte terug te zien in 2014!

Metamorfose, dat is het woord dat deze dag, deze gelegenheid kenmerkt.

Zes jaar terug begonnen wij de middelbare school als kleine koters, die net hun tienerjaren in waren gegaan. Vandaag zijn wij hier gekomen – strak in het pak – als volwassenen, die bijvoorbeeld al legaal alcohol drinken. Daarom vond ik het ook een hele geruststelling toen ik zag dat iedereen weer heelhuids terug is, veilig teruggekomen van hun cultuurverrijkende tripjes naar Albufeira en Lloret de Mar.

Dit is een van de vele metamorfoses die wij hebben doorgemaakt: van koter tot kerel, of van koter tot volwassen vrouw, alleen allitereert dat niet zo lekker.

Maar ook onze school heeft de nodige veranderingen gekend. Een metamorfose is ook de reden dat wij vandaag, hier, in de Grote Kerk, zijn. Zoals u misschien wel weet werd de school tijdens de examenstunt door een Paus en enkele priesters omgedoopt tot een klooster. En daarom wil ik mevrouw Mooiman bedanken dat zij speciaal daarom vanaf nu een kerk als uitreikingslocatie kiest. Al raad ik haar voor de volgende keer aan even te controleren wat voor geloof de paus belijdt, aangezien deze kerk niet katholiek, maar protestants is, maar goed.

Zo ziet u, onze schooltijd stond in het teken van metamorfoses. En daarom vond ik het ook zo treffend dat wij de Metamorphosen lazen voor het Latijn-examen. Maar tijdens het lezen bleek, dat hoewel vrijwel alles verandert, sommige dingen toch altijd hetzelfde blijven. Want hoewel de Metamorphosen zo’n tweeduizend jaar geleden geschreven zijn, vinden de verschijnselen die voorkomen ook nog altijd op het Stedelijk plaats. Hoewel geen van ons de wrede toorn van de godin Diana heeft ervaren, kennen we die wrede toorn van Van Gelder of die van Hooijmaaijers wél. En hoewel bij ons niemand in een boom verandert, zoals in Daphne en Apollo, blijkt ook op onze school dat sommige liefdes gedoemd zijn te mislukken. En ook kennen we op school ons eigen voorbeeld van Europa die door Zeus…, oh nee, daar kennen we geen voorbeeld van, maar dat is maar goed ook.

Wat ik probeer te zeggen is dat, ondanks dat gedaanteverwisselingen voortdurend plaatsvinden, het ook goed is dat sommige zaken blijven voortbestaan. Want wij zouden niet zijn geworden tot wie we nu zijn, zonder de tradities en de gebruiken van het Stedelijk Gymnasium. En dan heb ik het niet alleen over de Grote Fuif, de Romereis, of over deze uitreiking, maar ook en voornamelijk over de betrokken, persoonlijke docenten en de liberale sfeer.
Ikzelf ben pas in de derde klas naar het Stedelijk Gymnasium gekomen. Ik kwam van een andere school, die een grote, onpersoonlijke cijferfabriek was. Toen ik aankwam op Piter Jelles, leerde ik over de huizen, zoals Byzantium of Rome, waar de zesdeklassers in contact kwamen met piepers, over de adstructieweek en al die andere dingen. In die drie jaren heb ik altijd gewaardeerd dat het Stedelijk zo liberaal was en niet controlerend. En ik denk dat geen andere sfeer ons beter had kunnen voorbereiden op dat wat komen gaat: de universiteit, of gewoon het volwassen leven. Nu, met het diploma in de hand moeten wij weer verder, naar een volgende levensfase, noem het een metamorfose.

En dan wil ik afsluiten met het volgende en ik weet, het klinkt allemaal heel zoetsappig en alsof mevrouw Mooiman mij persoonlijk enkele zinnen heeft gedicteerd, maar ik meen ze wel.

Ovidius schreef “alles verandert, niets blijft hetzelfde”, maar laten we hopen dat dit niet geldt voor het Stedelijk Gymnasium, want het is werkelijk een prachtige school.
Dankuwel voor het luisteren.

Friso Tannenberg